20110810 - HEY GİDİ CERRAHPAŞA!

Hey Gidi Cerrahpaşa!

Eşimin ameliyatı ile ilgili olarak iki gündür Cerrahpaşa’dayım…

Şu bildiğiniz Cerrahpaşa’da.

Hani Volkan Konak’ın şarkısında “Hey gidi Cerrahpaşa/ İçmem suyundan içimem / Bir daha gelip de geçmem” dediği Cerrahpaşa’da…

Volkan Konak “Gelip de geçmez” belki, ama hiç aklında olmayanlar geliyor valla…

Geliyor ve gelişiyle gidişi  arasında da ne büyük fark yaşanıyor biliyor musunuz?

İnsanı olgunlaştırıyor mu, aklını başına mı getiriyor yoksa aklını başından mı götürüyor bilemiyorum…

Bildiğim şey Cerrahpaşa’da feryat-ı figanların duvarları delip de göğe yükseldiği…

Cerrahpaşa’da doktorların sabırla ve inatla  her şeye rağmen işlerini ‘doktor gibi’ yapmak için uğraştıkları…

*

1974’ten sonra hastanelerle –ziyaretlerin dışında- hiç işim olmadı…

Hastaneye yatınca bazı şeyleri daha iyi anlıyor insan

Mesela manevi değerlerin değerini…

İnsanların gelip göçüşüne canlı canlı şahit olunca, yaşamın bir oyundan ibaret olduğunu anlıyor insan…

Mesela insanların bir çırpıda “Sabunun elden kayıp gitmesi gibi” kayıp gidiyor olduğuna içi burkularak şahit oluyor…

Mesela onca servetin, malın, mülkün, en sevdiklerini geri getirmek için yetmediğini görüyor. Bir de -hele de- bu, belki de insanın en çaresiz kaldığı an…

Daha doğrusu her şeyin bittiği an o  an…

Çaresizliğin tıpatıp kendisi…

*

Mesela yine de o çaresizliğin içinde; hiç bir şeyin insanı kırmaya değmeyeceğini, anlıyor insan.

Daha doğrusu orada, bütün bunları ve daha fazlasını insanın kafasına vura vura sokuyor Cerrahpaşa…

Mutlu da ediyor tabi etmez mi?

Çare oluyor, derman oluyor, umut da oluyor Cerrahpaşa…

Çaresizlere... Dermansızlara… Umutsuzlara…

Bunları  ne zaman böyle anlayabiliyorsunuz?

Orada kaldığınız sürece…

O havaya teneffüs edene kadar…

Orada; görmek istemediğiniz acılara, bağırtılara, yırtınmalara, feryatlara, sevinçlere  şahit olduğunuz sürece…

Hele de ameliyathaneye gönderdiğiniz hastanızdan bir ışık alana kadar feleğiniz şaşıyor…

“Keşke”lerle, “İyiki"ler o kadar peşi peşi sıra sıralanıyor ki…

Gözünün önünde yaşanan olaylar, insanı kendine gelmesini sağlıyor…

Öz eleştiri yapmasını mesela…

Mesela hastaneden çıkıldığında  etrafındakilere karşı daha ılımlı  ve samimi yaklaşılması gerektiği konusunda bir takım kararlar kendi kendine…

Dostlarına daha sıcak sarılırken, düşmanlarına olan ‘kin ve nefret’ duyguları -sanki- biraz daha  etkisini yitiriyor ve onun yerine “Allah’a havale” ediliyor…

Sonra da yeniden hayal dünyasının hayalperestliklerinin içene -sanki hiç bir şey yaşanmamış gibi- dalıp gidiyor insanoğlu…

Ne garip öyle değil mi?

TEŞEKKÜRÜ BİR BORÇ BİLİRİM…

Eşim safra kesesi ameliyatı oldu…

Genel  Cerrahi Gürkan Servisi’nde…

Hastanenin bütün soğuk ve ürkütücü havasına rağmen Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Genel Cerrahi Bölümü Gürkan Servisi’nin Servis Sorumlu Doc. Dr. Bilgi Baca ya ve Güler yüzlü Dr. İnci Kurtul Şahin Hanımefendi başta olmak üzere bütün asistanlarına, hemşire ve hastabakıcılarına mesleklerine ve hastalarına gösterdikleri özverilerinden dolayı teşekkürü bir borç bilirim.