İnsanlık Ölmemiş!
(952 Kod Numaralı 34 ZEL 95 plakalı
Silivri-Yenibosna Halk Otobüsü)
Bugün yine bir Cuma…
Ve ben; sıradan bir davranışın...
Güzel bir tebessümün...
Küçük de olsa yapılan bir yardımın, çok önemliymiş gibi gösterilebileceğine, hele de bunu benim yapabileceğime hiç ihtimal vermiyordum...
*
Vermiyordum, ama bugün, doğruluğun...
Dürüstlüğün...
Yardımseverliğin…
Çalışkan olmanın...
Büyüklere saygı, küçüklere sevgi göstermenin...
Yani, insan olmanın özelliğini ve güzelliğini yansıtan sıradan davranışların hepsi, günümüzde çok önemli meziyetler olarak algılanıyor.
Bu da beni üzüyor.
Üzüyor, çünkü bunların hepsi de “İnsanı, ‘insan’ yapan özellikler değil mi zaten,”
*
Hem her insan; doğru, dürüst, çalışkan, yardımsever ve namuslu olmak zorunda değil midir?
Tıpkı bir öğretmenin dersini en iyi anlatması...
Bir çöpçünün sokağı tertemiz yapması...
Doktorun hastasına doğru ve etkili teşhisi koyması...
Bir hemşirenin hastasına şefkatle yaklaşması...
Tıpkı bir mühendisin işini sorunsuz tamamlaması gerektiği gibi.
*
Ana-baba için de öyle...
Onlar da analık-babalık görevlerini yerine getirdiklerinde, kendilerine paye vermemeleri, yaptıklarıyla övünme hakkını kendinde görmemeleri gerektiği gibi...
Mademki, evladın dünyaya gelmesine sebep olundu, o zaman anne baba da üzerine düşenin en iyisini yapacaklar elbette...
Ben; -yanlış veya doğru- böyle düşünüyorum…
Peki, bugün öyle mi?
Değil!
Bugün küçük bir iyilik, basit bir hoşgörü, çok büyük bir meziyetmiş gibi algılanıyor...
Çünkü geçmişteki bütün iyilikler ve güzellikler günümüzde öldürüldü.
*
Konu şu efendim...
Uykusuz, dokuz saat süren gece otobüs yolculuğunun ardından, bir-iki saat uyuma sonrasında işe giderken, yanıma para ve kimliğimi almayı unutmuşum.
Otobüste, başımda bekleyen muavine dönüp; “Ben, cüzdanımı evde unuttum ve yanımda hiç param yok,” deyince, genç muavin önce bana baktı sonra, “Canın sağ olsun be amca!” dedi. “Silivri’de mi ineceksin?”
“Hayır,” dedim. “Güzelce alt geçitte…”
Üzüldüğümü ve sıkıldığımı anlayan delikanlı, bana moral vermeye çalışıyordu.
Neredeyse para bile verecekti.
“Demek ki insanlık ölmemiş!” dedim, kendi kendime...
Hâlâ bazı nefeslerde insanlık yaşıyor demek ki!
*
Sizce ben, bu olayı “Biraz abarttım mı acaba?”
Bu, sıradan bir unutkanlıktı ve herkesin başına gelebilirdi. Sanki bu kadar büyütmem mi gerekirdi?
Haklısınız, ben de büyütülmemesi gerektiğini düşünüyorum.
Üstelik bizim; örf, adet, gelenek ve göreneklerimiz bu durumdakilere sahip çıkmayı gerektirmiyor mu?
Evet, ama onların hepsini; dünlerin güzellikleri arasıda bıraktığımızdan bugünlere gelirken yanımıza alacak bir şey bulamamıştık!
Galiba o nedenle ‘sıradan’ davranışları ‘sıra dışı’ymış gibi algılıyoruz ya...
Dünlerle, bugünler arasında bağ kuramadığımız için…
*
Yine de ben bu cuma gününde; 952 kod numaralı, 34 ZEL 95 plakalı aracın genç muavinine nazik yaklaşımı için teşekkürü bir borç bilirim...
Hepinize iyi hafta sonları efendim…
Kayıtlar
0 yorum:
Yorum Gönder