ANLAŞAMIYORUZ!
Sevgili okurum,
Neredeyse hepimiz aynı dili konuşuyor olmamıza rağmen bir türlü anlaşamıyoruz…
Kavgalarımız, gürültülerimiz; birbirimizi kırmalarımız, ayrılıklarımız, küslerimiz biraz da bundan olsa gerek…
Gerçekten anlaşamıyoruz! Anlaşıyor görünüyoruz…
Söylenenlere de yazılanlara da yanlış anlamlar veriyor, vermek istediğimiz mesajları ya biz veremiyoruz ya da karşımızdaki anlayamıyor.
Her zaman bir yerde bir kopukluk oluyor.
Çünkü birbirimize ön yargılıyız…
Birbirimize kapalıyız…
İyi niyetliliğin bu dönemde yenildiğini düşünüyoruz.
Oysa gerek yazıyla gerekse sözel, anlattıklarımızda defalarca ‘önyargılı olmadığımızı’ anlatmaya çalışıyoruz.
Çalışıyoruz da bir türlü o on yargıları kıramıyoruz…
Hani denir ya “Meramımızı anlatamıyoruz” diye… Evet, tam da öyle… Birbirimize meramımızı anlatamıyoruz.
Neredeyse hepimiz böyleyiz…
Okumuşumuz da; yazmışımız da…
Yazarımız da çizerimiz de…
Siyasetçimiz de sıradanımız da galiba konuşuyoruz, yazıyoruz da meramımızı anlatamıyoruz
Birbirimizi anlamıyoruz…
Anlayamıyoruz…
Anlaşamıyoruz…
Hep tercümana hep ne demek istediğimizi birimize açıklama yapmaya ihtiyaç duyuyoruz…
Sonra da dostluktan kardeşlikten söz ediyoruz…
*
Siyasetçi vatandaşına kendini anlatamıyor. vatandaşı siyasetçisine…
Oğlu babasıyla anlaşamıyor, kızı annesiyle…
Öğretmen öğrencisiyle…
Memur amiriyle…
Arkadaş arkadaşıyla…
Anlaşabiliyor mu?
Anlaşsa bile yanlış anlaşıyor…
*
Peki, neden sevgili okurum?
Neden?
Ben çözmeye çalışsam da çözemiyorum.
Gerçekten neden?
Dil ortak…
Coğrafya ortak…
Örf, adet, geleneklerimiz de ortak…
Amaç ortak…
Sevdamız ortak…
O zaman niye anlaşamıyoruz?
Yazılarımız neden anlaşılır değil…
Yazılarımız mı anlaşılır değil, yoksa anlayışımız mı azaldı.
Samimi mi değiliz; her şeyde rol yapıp konuşulanların ve yazılanların altında hep bir çapanoğlu mu arıyoruz…
Niye bu kadar ‘ben’ merkezciyiz…
Niye gün geçtikçe sevgisizleşiyoruz…
Kavga ediyoruz…
Tahrik ediliyoruz…
Evet, meramımızı anlatamıyoruz…
*
Sonra ne oluyor biliyor musunuz sevgili okur?
Birbirimize yabancılaşıyoruz…
Yalnızlaşıyoruz…
Çaresizleşiyoruz…
Güvensizleşiyoruz…
Hırçınlaşıyoruz…
Ve korkuyoruz…
Ve birbirimize güç gösterisi yapıyoruz!
Elin yabancılarıyla, bizim yabancılaşanlarımız öyle güzel anlaşırlarken; bir türlü biz, bizim olanlarımızla anlaşamıyoruz…
Her yerde…
İşte…
Evde…
Sokakta…
Mahkemede…
Mecliste…
Dairede…
*
Sevgili okur,
Benim birbirimizi anlamaya, birbirimize yanaşmaya, birbirimizle konuşmaya, birbirimize yazmaya, anlaşılır şekilde yazmaya sizce de ihtiyacımız yok mu gerçekten?
Gerçekten birbirimizle anlaşabiliyoruz da ben mi bunu fark edemiyorum?
Anlaşamıyoruz biliyorum
Öncelikle eksiğimizin bu olduğunu düşünüyorum…
Gerisi teferruat…
Gerisini kaldır at…
Kayıtlar
0 yorum:
Yorum Gönder